Er schuilt meer achter één verhaal.

In mijn postvak kreeg ik een coachvraag binnen. Ditmaal van een HR-manager die haar HR-medewerkster wilde laten coachen op werkorganisatie. Meer specifiek ging het over structuur, focus, het nakomen van afspraken en accuratesse. De mail werd afgesloten met; “We gunnen haar meer structuur en focus in haar werk.” Zoals gebruikelijk heb ik, n.a.v. de mail, altijd een korte intake met zowel de leidinggevende als met de coachee. Van de leidinggevende kreeg ik de de indruk dat ze eerder geïnformeerd wilde worden door de coachee, te veel achter zaken aan moest zitten, te veel fouten werden gemaakt en ze dat niet verwachtte van een professional. 

Het intakegesprek met de coachee bevestigde dat beeld. Ze herkende zich erin en gaf aan dat dit altijd al een verbeterpunt van haar was. De keerzijde kon ze ook goed aangeven. Ze was spontaan, enthousiast en wilde innoveren en veranderen. Ze had een goede band met de managers en kon daar goed mee sparren en ze nam daarna snel actie. Zaken afronden, vastleggen en iedereen tijdig op de hoogte brengen daar was ze minder van. 

De eerste coachingsgesprekken zijn we praktisch aan de slag gegaan. De vraag die op tafel lag was hoe ze haar spontaniteit en enthousiasme kon behouden en er voor kon zorgen dat belangrijke zaken tijdig werden gecommuniceerd en vastgelegd. Waarom kiezen als het allebei kan. 

Al in het tweede gesprek merkte ik spanning en weerstand. Na deze benoemd te hebben bleek er meer te spelen. Ze was een jaar geleden juist naar binnen gehaald om te innoveren, haar sterke kant dus. Haar leidinggevende omschreef ze als een controlfreak. Voor haar gevoel werd de lat qua nauwkeurigheid en werkorganisatie onnodig hoog gelegd en was er van de leidinggevende weinig waardering voor wat zij juist meebracht, innovatie. 

Het coachingstraject was voor haar een bevestiging dat ze in een keurslijf werd gedrukt. Ze heeft door persoonlijke omstandigheden er mee ingestemd. In het jaar dat ze deze baan accepteerde is ze ook gescheiden en staat ze er alleen voor met de kinderen. Na wat doorvragen op energie en stress bleek ze alle tekenen van overspannenheid te hebben. Haar wil en verantwoordelijkheid zorgde ervoor dat ze overeind bleef en zich committeert aan de ontwikkelopdracht.

Deze omstandigheden konden we natuurlijk niet loskoppelen van de originele coachvraag. Hierbij kwam ook nog een assertiviteitsvraag, want haar overspannenheid had ze nog niet kenbaar gemaakt bij haar werkgever. Na onze afspraak heeft ze dit wel aangegeven en is ze hiervoor een apart traject gestart.

Haar persoonlijke situatie wilde ze niet te veel delen met haar leidinggevende, daarvoor was er te weinig vertrouwen. In de gesprekken kwam ze er achter dat er qua persoonlijkheden en verwachtingen gewoon geen goede match is tussen haar en haar leidinggevende en dat ze er onvoldoende invloed op kon uitoefenen. Daarnaast was ze afhankelijk van haar inkomen en voelde zich niet in staat om naar iets anders te zoeken. Dat kon ze er niet bij hebben. later in het traject heeft ze dat toch gedaan en dat was in één keer raak en ze werkt nu in een innovatieve hands-on HR-rol en heeft het weer prima naar haar zin en gaan we binnenkort verder werken aan haar werkorganisatie. Want dat is nog steeds nodig en is nu meer ruimte voor.

Als coach heb ik in dit traject gedaan wat mijn coachee het beste zou helpen. De hulpvraag leek ééndimensionaal, maar de context was dat allerminst.